Bibliographia Paracelsica/BP139

From Theatrum Paracelsicum

BP139.jpg

BP139
Paracelsus: De medicamentorum simplicium gradibus, ed. by Benedictus Aretius. Zürich: Christoph Froschauer d.J., 1572.
Sudhoff, Bibliographia Paracelsica, 232-234, n° 139 (Google Books). — VD16 P 451. — USTC: 630457. —
8°. Signatures: A–E8.
[vi], 36 fols. —
Main Language: Latin. —
Digital copies (Google Books)
Google Books (kGSkXpixcekC)
Google Books (uWRWAAAAcAAJ)
Google Books (PBpmAAAAcAAJ)



sig. A1r
Title page
Printer’s mark
Sudhoff, Bibliographia Paracelsica:
»Froschauer’s kleines Signet, Weidenbaum auf einer Wiese, beide mit Fröschen besetzt.«

sig. A1v
Blank page

sig. A2r–A3v
Dedication by Benedictus Aretius, addressed to Wigand Happel; Latin
Not in Kühlmann/Telle, Corpus Paracelsisticum
Sudhoff, Bibliographia Paracelsica:
»Widmung an den Marburger Prof. Wigandus Happelius von dem Herausgeber Benedict Aretius, Professor der Theologie in Bern, datirt „Bernae, Calend. Martij, M.D.LXXII“. Aretius erzählt, dass in Marburg das Büchlein in seine Hände kam; ein dortiger Studiengenosse, der Mediciner Joh. Stockius, schenkte es ihm beim Abschied „Discedens à me, Amoris pignus, hunc apud me deposuit libellum, quem nunc ad te mitto: authorem, vt opinor, nec ipse satis nouerat, nec vnde illum haberet, satis scio, opinor ex Saxonia, vbi studiorum gratia prius versatus fuerat, aut forte ex Spira, aut Wormatia, in quibus locis complures habuit familiares“. Das Manuscript gelangte also jedenfalls vor 1548 in Aretius’ Besitz; denn in diesem Jahre wurde er von Marburg abberufen (vgl. J.H. Graf, Gesch. d. Mathem... in bern. Landen I. Heft Bern 1888 S. 25 ff.). Er hat das Buch also lange Jahre handschriftlich besessen.«

sig. A4r–A5r
Preface by Benedictus Aretius, addressed to the Reader; Latin
Not in Kühlmann/Telle, Corpus Paracelsisticum
Sudhoff, Bibliographia Paracelsica:
»Ad Lectorem. En amice lector, exhibemus tibi libellum nouum, vtilem, medicum et chymicum, de cuius authore libenter apud te fatemur ignorantiam nostram, qua in re tibi probari debet candor. A viro docto scriptum esse, non dubium est: erudite enim disputat de primis duabus qualitatibus, calido et frigido: secretam etiam videtur habere medendi rationem, non poenitendam ... Rogamus autem nouos Academicos, vt obscuritatem huius authoris dilucidè, nec ambiguè interpretentur ... Habet enim author hic duo peculiaria, κρυπτικὸν καὶ ἐλεγχτικὸν, „quae duo Theophrasticum resipiunt ingenium ...“ Die vielen Termini, Ares, Taphneus, Iliastes, Archaeus u. s. w. müssten die „sectatores nouae medicinae“ erklären. Aretius hat auch bemerkt, dass der Verfasser ausser dem Hippocrates alle Alten verwerfe, von den Neueren nur Lull und Arnold v. Villanova und einmal den Albucasis anerkenne. „Reliquos omnes promiscuè damnat... Porrò addidimus libellis singulis, et singulorum capitibus breuia argumenta, et summulas, vt lector vno conspectu videat, quid vbique tractetur. Sumpta sunt illa argumenta ex Euchopoedij collectaneis, qui quis mortalium sit perinde incertum est. Videtur autem discipulus authoris fuisse, qui ex illius ore libelli interpretationem exceperit. Concisa autem sunt, et minimè cohaerentia, vt esse solent, quae studiosi in scholis ex praelegentis ore colligunt negligentius“. Aretius hat also sowohl bemerkt, dass das Büchlein Theophrastischen Geist athmet, als dass dasselbe aus Vorlesungen entstanden ist!«