Dedicatory Letter, 1592-09-01, by Hieronymus Reusner
| Author: | Hieronymus Reusner |
| Type: | Dedicatory Letter |
| Date: | 1 September 1592 |
| Place: | Basel |
| Pages: | 10 |
| Language: | Latin |
| Quote as: | https://www.theatrum-paracelsicum.com/index.php?curid=5895 |
| Editor: | Edited by Julian Paulus |
| Source: | Jodocus Willich, Vrinarum probationes, ed. Hieronymus Reusner, Basel: Sebastian Henricpetri 1582, sig. α2r-α6v [BP.Reusner.1582-01]
|
| Back to Paratexts Back to Texts by Hieronymus Reusner |
[sig. α2r] Amplissimis et prvdentissimis viris, Consvli, Cæterisq́ue Reipub[licae] Leobergensis Elysiorvm Senatoribus: Dominis ac Patronis suis, perpetua obseruantia colendißimis. S[alutem] P[lurimam] D[icit].
Aristoteles, nunquam satis laudatus Philosophorum Caryphæus, 2. Politicor[um] cap[ite] 7. de Lacedæmoniorum repub[licae] sic scribit: si in conuersatione remissè erga illos te geras: superbiunt illi, ac se pares dominantibus existimant: sin asperè tractentur: insidiantur, atque odio habent. Hoc in quosdam nostræ memoriæ philosophos, optimè torqueri posse, dies hæc testatur. Fœcundæ enim multorum hypo- [sig. α2v] theses, tanto cum applausu, in Machaonias prouincias, hactenus irrepserunt: ut nemo non ante uictoriam, & extra aciem, laurum sibi pollicitus fuerit. Quæ res, socordiæ ansam præbuit non mediocrem. Discipuli in istis Compendijs, & edictis Prætorijs, tanquam in asylo requieuerunt: nullus præceptorum obseruationibus, ac methodo instructus, nouas adiecit consultationes: nullus ueritatem priorum confirmauit: nullus obscuritatem illustrauit: nullus angustiam copiosa supellectile dilatauit. Inter hos nomen quicunque profitetur suum: illum laudibus ad cœlum usque cœlorum efferunt: utpote, qui Authenticis insistat maiorum uestijs: nec præceptoribus mendacij, erroris maculam inurere tentet. Quod à pietate iuxta ipsos, [sig. α3r] & gratitudine abhorret longè- Qui uerò res, ab imo naturæ sinu, non minùs animo, quàm corporeis oculis liberè intuetur: imitationeq́ue illius tanquam Thesei filo ductus, Labyrinthum naturæ ingreditur: nec non pedem ponit in illa arena, qua impressa præclarorum Philosophorum uestigia conspicit: hunc momentò Diris deuoruent. Talem enim Oestro horrendo percitum, principia euertere, uociferantur: & contra negantem principia non esse disputandum, sciunt.
Exempla in promptu sunt. Veritas enim ubiuis terrarum odium parit. Et ut mel exulcerata mordicat, secundùm autem naturam affectis, suaue est: ita quoque Philosophicae orationes: inquit rectè Aristonymus. Quis hactenùs non extrema quæq́ue mina- [sig. α3v] tus est Ramo artifici certè summo: qui cùm abstrusos Commentatorum thesauros, lapide Lydio probaret, plus ibi terræ lutos, quàm auri generosi inuenit? Quas fallacias cum incautæ iuuentuti quotidiè obtrudi uideret Ramvs: pio zelo motus, aurum uerum à fœcibus terræ, tanta dexteritate, igne Promethei, separauit: ut iam mellitissimam ueritatis γλυκυπίκρου ambrosiam, cyathis ex auro Obryzo paratis, quilibet haurire possit: qui modò animaduertere cupit: quantùm distent æra lupinis. Eandem fortunam experiuntur hoc sæculo, non dico Rami, sed ipsius ueritatis asseclæ. In omnibus enim scholis hi adeò suspecti sunt: ut Aristotelici professores, (quod utinam nomen tuerentur,) omnem lapidem moueant: quò illi in exilium, [sig. α4r] ad extremos usque Garamanthas, mittantur.
Idem de ijs, qui Theophrasti illius Paracelsi doctrinam methodo Galenica moderantur, dicere possum: quos non solúm uulgus, uerùmetiam ex sapientioribus Medicis plurimi, cane peiùs & angue fugiuntm atque execrantur. Quod malum solis circumforaneis & agyrtis, acceptum refero: qui famoso Antimonij uitro, temeraria Mercurij Præcipitatione, intempestiua Turbith mineralis præparatione, & erodente Vitrioli oleo, multos è medio sustulerunt. Absit uitrum Antimonij: quod fusionem duntaxat uitrificatoriam admisit: neque meram ac ueram puri ab impuro separationem sortitum est. Fusiones spirituales, & Sulphur Antimonij, [sig. α4v] Philosophi requirunt: quod uarios morbos, unius atque alterius horæ spacio, absque ulla corporis humani noxa, extirpat.
Absit oleum Vitrioli: quod ignea sua acrimonia, uel uestes corrodere potest. Spiritum Vitrioli desiderant Medici: qui omnis sensibilis corrosionis, & tardæ austeritatis est expers: quid odoris Violæ suauitatem, aliquot in igne destillationibus & circultationibus acquisiuit: qui ad illam dulcis aciditatis gratiam reductus est, ut ab omnib[us] tutò & iocundè sumi possit.
Ad eundem scopulum, Viri Amplissimi, & me, fluctibus hisce Orionijs, impingere posse, uereor: qui posthabitis communibus, tritisqúe Medicorum opinionibus, quæ genio meo non satisfaciunt, principia Vroscopiæ ad Philoso- [sig. α5r] phiæ principia, paulò accuratiùs, quàm hactenùs factum sit, reuoco. Qua in re plurimùm mihi profuit liber D. Iodoci Vvilichii Reselliani, Philosophi & Medici ubiuis locorum notissimi: de vrinarvm ivdiciis, sive probationibvs, parte medicinæ, quæ de signis agit, facilè præcipua.
Etsi autem hoc meum institum non omnibus Galenicis adridebit: propter communem tamen utilitatem, & assiduas quorundam amicorum flagitationes, passus sum, à me librum hunc aureum cum Scholis meis philosophicis extorqueri: qui si illorum duntaxat expectatio ni satisfecerit, Crœso me ditiorem ducam. Rectè enim & uerè hæc in tumulo Viri summi, D. Adami [sig. α5v] à Bodenstein hîc in Cæmiterio Diui Petri leguntur:
nec omnia, nec omnes mihi placvere: qvínam ego omnibvs? non omnibvs Covs senex: non Eeremita Spagirvs. nvm tv Viator omnibvs? deo placere cvra. abei.
Quem finem, ut eò citiùs adsequerer: duxi V[iri] A[mplissimi,] Viri Prudentissimi & Patroni colendissimi, has meas primitias consecrare: partim, ut fœtum hunc tenellum in V. A. tutelam contra epidemicas aëris huius sæculi iniurias, benignè susciperetis: partim uerò, ut uerecundi animi uenerationem, aliquo saltem argumento declararem: ac A. V. fauorem ac officia, quorum in me meosq́ue extant quàm plurima, grata uoluntatis significatione celebrarem. Quantùm V. [sig. α6r] A. parens meus, piæ memoriæ, M[agister] Christophorvs Revsnervs, Syndicus olim Reipublicæ debeat: me non fugit. Cùm uerò in memoriam reuoco: quàm arcto pietatis uinculo V. A. ego obstrictus sim: admodum doleo, res meas eò redactas: ut nullo satis digno officio, animum gratum V. A. hactenus testatum facere potuerim. Sed sat citò, si sat benè: & sat benè, si sat citò.
Accipite igitur, Domini obseruandissimi: accipite placido uultu impolita hæc lucubrationum mearum rudimenta, perpetuum meæ gratitudinis testimonium. Plura enim offerre iam nequeo. Me præterea, meosq́ue V. A. etiam atque etiam commendo: & planè mihi persuadeo: non tam ipsum munus, quod sanè per exiguum est, quàm offeren- [sig. α6v] tis animum, ab A. V. pensitatum iri. Deus Opt[imvs] Max[imvs] V. A. quàm diutissimè, superstitem ac florentem, patriæ suauissimæ, ac mihi, meisq́ue conseruet: & consilia suppeditet: ut sopitis omnibus discordijs atque digladiationibus, tàm in Ecclesia, quàm Politia, optata tranquillitas & pax floreat. Idem Musæ nostræ Basileenses, crebris suspirijs iamdudum exoptant. Basileæ Rauricorum, Calend[is] Septembris. Anno Christianæ æræ. CIↃ. IↃ. XXCII.
V. A. Addictiss[imus] Hieron[ymvs] Revsnervs D[octor].
