Dedication, 1605-09-26, Benedictus Figulus to Ludwig, Graf von Nassau
| Author: | Bartholomaeus Petrus Piscator [Benedictus Figulus] |
| Recipient: | Ludwig, Graf von Nassau |
| Type: | Dedication |
| Date: | 26 September 1605 |
| Language: | Latin |
| Quote as: | https://www.theatrum-paracelsicum.com/index.php?curid=3142 |
| Editor: | Edited by Julian Paulus |
| Source: | Bartholomaeus Petrus Piscator [Benedictus Figulus], Petrus larvatus, no place no date [1605], sig. (a)2r–A2r [BP.Figulus.1605-02]
|
| Back to Paratexts Back to Texts by Benedictus Figulus |
[sig. (a)2r] Illustri ac generoso Domino, Domino Ludovico, Comiti à Nassau, Sarræponto: Sarwerda & Weisbaden, Domino in Lohr, &c. Domino suo clementissimo. Gratiam & Pacem à Iesu Christo.
In quatuor ætates, Illustrißime ac Celsißime Princeps, Domine Clementißime, diviserunt Tempus Poët&aelog; antiqui, Hesiodus ac Ovidius, quarum prima vocata est aurea: altera argentea: ænea tertia: ultima deniq́ue ferrea: deteriores subinde futuros homines indicaturi, donec in eam vitiorum demersi profunditatem non habeant ulterius sese inquinandi occasionem: Rem in evenium esse deductam nemo non videt, ubi quisque bonus in hac mundi senecta cum gemitu deplorat, ferream eius duritiem, omni scelerum facie terram complente, & modò non obruente. Hoc cum in omnibus imperiis, tùm præcipuè in quatuor Monar- [sig. (a)2v] charum ἐικωνογλυφίᾳ Nebucadnezari manifestata, luculenter videre est, ubi iisdem quasi κλίμασιν aurea ætas à suâ sensim descendens altitudine, modò in abiectißimim deturbatur statum, modo robur iterum colligit pristinum, quasiq́ue è diuturno naufragio in portum à Deo reducitur tranquillum.
Quod, quamvis ὡς συντομώτατα referre proclive sit, cum tamen à consumatissimis historicis diu factitatum, ac ad oculum abundè demonstratum sit, meritò eo supersedeo labore.
Vulnus autem quo lethaliter primo sauciatum est Romanum imperium, inflixerunt illi Vandali, Franci et Hunni[m1] circa annum Christi 427. cum iam duraverat annos circiter 1200. secundum Vectii Auguris vaticium, ut est apud Varronem in antiquit[ates]. In quo conflictu fatalis regnis desolatio accomodam Sathanæ præbuit ansam, AntiChristi surculos inserendi, Ecclesiam puram putam, si non extirpandi, at mille hæreseon contagiis conspurcandi, at mille hæreseon contagiis conspurcandi, ut non secus ac Monarcharum maiestas, ita aurea Christiana religionis puritas, in peius ruere & retrò sublapsa referri exinde cæperit,[m2] usque dum in Scenicam & theatricam rem dege- [sig. (a)3r] neravit, imò ex auro in lutum penitus conversa animarum ac corporum dispendium hominibus attulerit, quod quomodo factum sit, per ætates æquè quoatuor, quam possumus brevißimè demonstrabimus. Auream meritò vocamus eam, quæ à Christo est plantata, ab Apostolis propagata, literisqúe ad institutionis nostr&aelog; subsium fideliter insignata. Hæc aurea Ecclesia facies non adeò fuit probata hominibus quin protinus adulterata ab hæreticis in argenteam defecerit, id quod ex Egesippi colligere pronunciato nullus est negotii, qui Ecclesiam vivis Apostolis ad Traiani tempora, puram permanisse virginem,[m3] illis autem mortuis mox corruptam fuisse dicere solitus fuit. Nec minus Clemens Alexandrinus,[m4] primos Apostolorum successores doctrinam ab Apostolis quidem tanquam filios à parentibus esse similes conquestuis fuit.
Huius rei, ut alia silentio prætereamus vel ipsæ columnæ Ecclesiæ, Petri successores scilicet, exemplo esse possunt, à quibus legimus manifestas Idolomanias vel instituas, vel ab aliis inventas non esse improbatas, ut alteri successori Petri Clito peregrinatio- [sig. (a)3v] num institutio asscribitur, Clemens cum cathedra Petri, vel Episcopali sede, nogocium habuisse fingitur. Anacletus tonsuras sacerdotibus iniunxit, quæ aliis ipsorum successoribus prorsus horrenda attribuuntur à Platina, Sabellico & alis referre pudet, quæ quamvis ego credam in somniis hisce vriis sanctis occurrisse nunquam: attamen pro eorum sanctionibus tàm severâ cùm censurâ hominibus obtruduntur, ut tutius sit, ab ipso Evangelio Christi recedere, quàm contra has nænias vel mußitare quicquam ut interim taceam prodigiosa mendacia, quibus ipsimet Apostoli post obitum onerantur: Divum Iacobum primam celebrasse Missam, in funere Mariæ virginis, Apostolorum alios prætulisse crucem, alios thuriabulum, aquam benedictam alios, singulos deniq́ue cereos accensos: quid de Clementis literis ad Iacobum scriptis referam? in quibus agit prolixè de Petri obitu eiusque succeßione: de Ceremoniis in Papistico regno vulgaribus: quasi verò Petrus tantum otii habuerit, ut de tàm rancidis nugis, ex eius abundantiâ cogitare potuerit. Vnde autem mendacii huius saltem speciem mutuabuntur Cacolyci. Iosepho, Hieronymo, Platina atque Eusebio [sig. (a)4r] uno ore attestantibus Iacobum Hierosolymis trucidatum fuisse septem annis, ante, quam Petrus martyrii coronam meruerit. Quî igitur Clemens de Petri obitu certiorem eum reddere potuisset non video, nisi in purgatorium literas ablegasse fingatur. Sunt omnino hi viri ab hocce AntiChristi fermento longißimè sequestrandi, qui cum fuerint Petri, ut illi dicunt, successores, nihil nisi quod ex Sacrarum literarum fundamento extruere potuerunt, Romanis pro concione proposuere: Argentea ætas merito ea vocanda est, quæ post Iohannis Evangelistæ & ipsius discipulorum obitumn duravit ad Papæ Sylvestri tempora, quæ quamvis illa aurea fuerit longè inferior hinc inde hæreticis Ecclesiam deformantibus: Cum tamen Deus nunquam non pastores cordatos & synceriores gregi suo præfecereit, qui voce, scriptis, ipsoq́ue vitae discrimine insultum Sathanæ, eiusq́ue Organorum fregerunt, adeo, ut virus suum diffundere neutiquam potuerint, quod præ aliis Irenæi Episcopi Lugdunensis exemplum testatur, qui Victoris insolentem audaciam non solum verbis asperioribus corripuit, verum etiam adeô fregit, ut laudem etiamnum hoc nomine apud Christianos inveniat suam. [sig. (a)4v] [sig. (a)5r] [sig. (a)5v] [sig. (a)6r] [sig. (a)6v] [sig. (a)7r] [sig. (a)7v] [sig. (a)8r] [sig. (a)8v] [sig. A1r] [sig. A1v] [sig. A2r]
