Poem 1, no date (1571), Wilhelm Xylander to Thomas Erastus (BP.Erastus.1571-01)

Εράστῳ.

Ουδεὶς σοι τὴν βίβλον ὀνόσσεται, ὅς κεν ἐχέφρων
οὐδεὶς, εὐσεβίης ᾧ, σοφίης τε μέλει,
Βάλλ' ὅτως· τάχα γὰρ κε φόως μερόπεσσι γένοιο,
βριθύ τε νημερτοῦς ἄλκαρ ἀκεστορίης.
Αλκαρ ἀκεστορίηστ; ὅφελοσ μέγα πᾶσϊ βροτοῖσϊ
μᾶλλον, ὄσοις θείης φροντὶς ἐτητυμίης
Η μάλα δὴ πολλοὺς καινῆς σπουδὴ κενότητος
λιμενόθου λυγροὺς εἰσπαρέκελσε βύθους
Καὶ σφεπαρωνυχίης ζητοῦντας ὀνήσϊμον ἄλθοσ
ἀφραδέως ὀλσὴν ἤλασεν ἐς φρένεσιν,